Prawo hiszpańskie przewiduje różne typy spółek handlowych. Spośród nich najważniejsze (od najczęściej występujących do najrzadziej występujących) są spółki akcyjne (S.A ), spółki z ograniczoną odpowiedzialnością (Sp. z.o.o), spółki jawne ( Sp. j.) oraz spółki komandytowe (Sp.k). Naturalnie spółki akcyjne (S.A) są najczęściej stosowaną formą, podczas gdy spółki komandytowe prawie nigdy nie są stosowane.
Zarówno spółka akcyjna jak i spółka z ograniczoną odpowiedzialnością są spółkami kapitałowymi, w których odpowiedzialność wspólników i akcjonariuszy jest zasadniczo ograniczona do wysokości wniesionego przez nich wkładu. Z technicznego punktu widzenia kapitał spółki akcyjnej dzieli się na akcje, a kapitał spółki z.o.o na udziały. Natomiast, w spółce jawnej odpowiedzialność nie jest ograniczona. Komplementariusze odpowiadają solidarnie, całym swoim majątkiem, za długi spółki. Z kolei w spółce komandytowej istnieje co najmniej jeden komplementariusz i jeden lub więcej wspólników. Komplementariusze ponoszą nieograniczoną odpowiedzialność, a Komandytariusze odpowiadają tylko za wniesiony kapitał.
W poniższych akapitach będziemy odnosić się wyłącznie do głównych cech spółki akcyjnej, ponieważ jej użycie w Hiszpanii jest bardzo powszechne.
Minimalny kapitał zakładowy wymagany przez ustawę o spółkach wynosi 60 101,21 EUR. Kapitał musi być w pełni zlecony, a co najmniej 25 % wartości nominalnej akcji musi być opłacony w momencie utworzenia spółki. Nie istnieje minimalna liczba udziałowców wymaganych do założenia tego typu spółki. Mogą być oni osobami fizycznymi, prawnymi, być dowolnej narodowości i mieć dowolne miejsce zamieszkania. Przy zakładaniu spółki, udziałowcy lub ich przedstawiciele muszą stawić się u notariusza w celu sporządzenia aktu notarialnego, który zawrze regulamin. Następnie, publiczny akt założycielski musi zostać zarejestrowany w Rejestrze Handlowym, i od tego momentu spółka nabywa osobowości prawnej.
Działalność spółki akcyjnej jest zasadniczo regulowana przez Umowę o Korporacjach. W związku z tym ich status musi być zgodny ze wspomnianą ustawą i zawierać następujące elementy: nazwę spółki, cel działalności, czas trwania (zazwyczaj jest on nieokreślony), datę rozpoczęcia działalności, siedzibę (musi znajdować się ona w Hiszpanii), kapitał zakładowy i udziały, na które jest on podzielony. Organ administracyjny (tworzy się do tego Radę Dyrektorów, czy też powierza się odpowiedzialność innemu organowi lub osobie), wszelkie ograniczenia w swobodnym przenoszeniu udziałów oraz specjalne prawa zastrzeżone dla założycieli lub promotorów.
Podstawowe prawa akcjonariuszy są następujące: w odpowiednich proporcjach uczestniczyć w zyskach spółki, wybrać subskrybcje nowych akcji lub zobowiązań zmiennych, uczestniczyć i głosować na zgromadzeniach akcjonariuszy oraz otrzymywać informacje o sprawach spółki.
W odniesieniu do organów zarządzających i administracyjnych spółki akcyjnej można wyróżnić Zgromadzenie Wspólników oraz zarządców, czyli Zarząd.
Zgromadzenie akcjonariuszy jest w każdym bądź razie najwyższym organem zarządzającym spółki akcyjnej. Prawo wyróżnia bowiem dwa rodzaje zarządu: zwyczajny i nadzwyczajny.
Zwyczajne posiedzenia odbywają się przeważnie w ciągu pierwszych sześciu miesięcy roku budżetowego. Jego celem jest: kontrola kierownictwa spółki, zatwierdzanie rocznego sprawozdania finansowego za rok budżetowy i zdecydowanie o podziale dywidend (jeśli takowe istnieją). W odniesieniu do nadzwyczajnego zarządu mogą one zostać zwołane, gdy ich kierownicy uznają je za interes spółki, a także na wniosek co najmniej 50% udziałowców.
Organ wykonawczy zarządu i administracji składa się z jego zarządcy lub dyrektorów- zawsze mianowanych przez Zgromadzenie Akcjonariuszy. Jeżeli zarząd przewiduje utworzenie Rady Dyrektorów, składa się ona z co najmniej trzech członków, nie ma natomiast wyznaczonej jej maksymalnej liczby. Ogólnie rzecz biorąc, administrator nie musi być również akcjonariuszem spółki.